Ik weet nog dat het 1 januari was. Of eigenlijk was het 3 januari. Mijn eerste niet-werkdag. Vanaf nu had ik 8 (!) maanden de tijd om te gaan doen wat ik wilde gaan doen. Vol gas op weg naar de toekomst! Moet lukken toch, in 8 maanden?
Nou.. afgelopen zondag was het zover, 1 oktober. Wacht, wat, nu al?!
Dat dus. Nu komt het erop aan. Hier worden de grootsprekers onderscheiden van de doeners. Net als die reclame; ‘ben je een prater of een doener’. Natuurlijk ben ik een doener. Ik heb de afgelopen 8 maanden keihard gewerkt aan mijn toekomst, mijn droom. Ik heb een vastomlijnd doel voor ogen gehad en ben daar vol voor gegaan. Schouders recht en met mijn volle verstand de sprong wagen. Hopla!
En nu is het zover. Tijd om écht te springen. En nu voel ik hem opeens, die twijfel. Kan ik dit? Tuurlijk kan ik dit. Wil ik het? Zeker wel. Gaat het allemaal lukken? Vast wel, als je er maar vol je focus op legt. En daar wringt de schoen. Ik heb namelijk ook nog een stel kinderen van mezelf in een behoorlijk belangrijke leeftijd. En mijn voetbalteam. En ouders die best al wel wat ouder zijn.
En. En. En. En ik vind het best eng…
De weg naar onafhankelijkheid is overbevolkt met apen en beren. Wat nou als het NIET lukt? Wie zit er eigenlijk op mij en mijn droombedrijf te wachten? Ga ik wel genoeg verdienen? Heb ik nog wel tijd voor de jongens.. Best goede vragen toch?
Ik heb een issue met focussen.. Dat weet ik. Maar ik vertoon ook ontwijkend gedrag. En ook dat weet ik. Maar weten en er iets aan doen zijn blijkbaar twee heel verschillende dingen, heeft de amateurpsycholoog in mij ontdekt. Ik moet mezelf een schop onder mijn kont geven, de koe bij de horens vatten, mijn rug rechten en nog wat van dat soort uitdrukkingen. Ik moet vertrouwen hebben. Vertrouwen in mezelf, in mijn jongens, in dat mijn idee écht een goed idee is.
En dan komt het goed.
Volgende week weer een blog. Benieuwd of het me gaat lukken? Volg me op FB en Insta.